På pub i Østervåg
Tekst: Erling Jensen - 2021.
Tivolilyså i regnbuens fargar hang som øvermodne plommer onna markisen.
Yocca-palmene hang halvdaue langs fortauet og lengta itte varmare breddegrader.
Musikken spredte sine glade tonar langs den langa gadå i Østervåg.
Brasilianske nostalgiske balladar, og tyrkisk rap-musikk med opphav fra ein aen verden.
Eg satt ude. Stearinlyset blaffra i den kjølige brisen fra nord.
– Ei øl te? Den kvinnelige servitøren lyste opp den mørke kvelden. – Ja takk, ei øl og ein Irish Cofee. – Sugerøyret e av papir og løyse seg opp, hyl ann inn, sa hu.
Eg hylt ann inn, og blei varmare enn denne kalde kvelden i februar.
Folk kom og gjekk, mange kom aldri, og någen av de som gjekk visste det ikkje.
Ennå mær folk gjekk forbi, kvide, svarte, lyserøde fra UK, og Kim fra Korea.
Ein nordmann kom dansande, hjernen hang to meter bak, kjemikaliene viste sin kraft.
Øvelykkelige mennesker fra fargegadå trilta ner mot Østervåg.
Ein sinte mann gjekk forbi, han ligna på ein sjalu dølahest.
Eg kikkte øve på den gamle urmakarbutikken med logo av gullboktavar, klokkå viste ni, for tidligt å gå hjem nå. – Ei øl te? eg sa ja, og viffta med Visa-kortet.
Dølahesten kom tebake og leida itte ei merrr med høy.
Ein mann kom ud for å røyga, han røykte med heile kroppen.
Kvert drag var som ein turnoppvisning, armen pendla fra bakken og opp te kjeften.
Han dro inn røygen med innøvepust, og blåste ut med full kraft uten å hosta.
Han røykte sigarettar med filter som lukta billigt.
Ei unge dama steig forbi og smilte og vinkte,
hu forsto for seint at hu ikkje kjente meg, men hu blei ikkje flaue.
Eg blei heller ikkje flaue, eg bler aldri det når eg e hallfoddle.
Den nesta damå som gjekk forbi snakkte trådløst i lufftå.
Fira glass var nok, beinå og hjernen begynte å gå sine egne veier.
Eg sa takk for meg, uden at någen hørrte itte.
Turen hjem blei lange, men eg kom fram te slutt.
Eg kveltra meg ombord, og sovna der eg satt.
Østervåg ligge på same plassen, sånn som ann alltid har gjort.
I gamle dager va det óg skjenkestuer, men uden palmer og tivolilys,
uden Brasilianske nostalgiske balladar, og tyrkisk rap.
Østervåg, ka har du blitt, har du blomstra?
Teksten er innlest og kan høres her.
